Gewichtig

Lieve mensen, 'succes story' begint zwaar te wegen.

Arno was vermoeider dan gister. Hij heeft in de stoel gezeten en is overgebracht naar de longafdeling. Dietiste langs, zaalarts, 1 luchtdrain eruit gehaald, verpleging, medicijnen aan de gang gezet, eten, maatschappelijk werkster, fysiotherapeut, pffff...
Anastecist kwam langs voor de pijnbestrijding. Het oppervlak is niet helemaal goed bestreden, dus ze wilde hem naar de recovery om opnieuw aan de ruggeprik te peuteren, Arno wilde liever rust, dus hij heeft nog wel wat pijn.

De neerslag van de zware ingreep begint ook te komen bij mij en bij Arno.
Hij kreeg aanvallen van verhoging, voelde zich heel ellendig, zweten, koud, warm, benauwd, iets in zijn luchtweg dat hij niet wegkreeg met kuchelen. Hij moet een apparaatje gebruiken waar balletjes omhoog gaan bij inademen EN DAN GAAN er gewoon twee balletjes al omhoog. Bijna de derde (en dit is de laatste) ook nog een stukje.

Hij had een pakje bijvoeding gegeten met 400 kcal en heeft suikerziekte, dus we waren aan het afwegen hoeveel hij moest prikken. Natuurlijk een hypo. Na het eten voelde hij zich ontzettend ziek en ookal durfden we het niet te zeggen... we dachten ohoh.... Maar alle waardes bleken goed te zijn, behalve de suikerspiegel die was te hoog. De bijvoeding was als een bom in zijn maag gevallen. Na de wc was het eindelijk wat beter, maar de flinke verhoging heeft wel anderhalf uur geduurd. In de tussentijd zie ik een giga mega hematoom opkomen bij zijn onderrug, of zat die er al en had ik het niet eerder gezien?? Moet ik het tegen Arno zeggen? Maar ik ben wel verontrust... Toch maar tegen de verpleging gezegd.

Onverwachts komt de chirurg langs, maar die vergiste zich, die moest bij een andere meneer van Heeringen zijn, hoe toevallig.
De verpleegster was zo alert om het hem te vragen, dus ze hebben ernaar gekeken. Het is gewoon een bloeduitstorting/hematoom en kan dagen later na de operatie opkomen, niets verontrustend. Gelukkig maar, blij om te weten. Maar wel een zorgelijke tijd hoor, het begint eigenlijk wel weer wat spannend te worden elke dag.

Maar toch nog steeds al met al: succes story.

op de longafdeling

Heb ik een heel lang bericht geschreven, was blogger uit de lucht, alles weg.

Vandaag is Arno dan echt op de longafdeling. Er was waarschijnlijk geen plek gister. Het gaat nog steeds goed met Arno. Hij heeft twee keer gezeten in een stoel (dan doen ze zo snel mogelijk om de longen te activeren zeg maar) en zelfs gestaan. Hij heeft hele dikke armen, benen en voeten. Daar was hij zich gister pas van bewust.
Hij had veel praatjes en vroeg het een en ander, hoe nu ging en gegaan was en naar de omgeving. Dr de Graaf is langs geweest, hij heeft ons het verlossende telefoontje gegeven en is de longen gaan halen en bekijken in het buitenland. Het zijn mannenlongen. Het is echt te zien aan zijn borstkas dat hij mooie gezonde longen er in heeft zitten.
Hij had wat hypo's gister, maar wat wil je als je prednison hoger is en al twee dagen niet gegeten hebt.
Doordat ze zo snel mogelijk weer de darmen op gang willen hebben, heeft hij ontzettend veel zooi gekregen. De hele middag heeft hij behoorlijke buikpijn gehad. De ouwe trouwe CF-buikpijn (die kennen de CF-fers wel he). Heel jammer. Hij heeft wat ontbijtkoekjes gegeten, dus eten gaat nu echt gebeuren op de longafdeling. Dankzij dr de Graaf creon gekregen, want op de IC zijn ze niet zo heel erg bekend met CF.

Met Arno zelf gaat het goed, hij is rustig en kan het erg goed allemaal over zich heen laten komen. Hij bemoeid zich wel al weer met de tijden van de pillen en sprayen, maar dat is goed, want dat moet hij thuis ook stipt op tijd gaan doen vanaf nu. Hij is gelukkig met de longen en wil er graag voor werken om ze zo goed mogelijk in zijn lichaam te kunnen houden.

Met mij gaat het ook goed. Ik ben moe maar erg gelukkig en vooral heel erg dankbaar. Slapen wordt wat minder, want er vliegt van alles door mijn hoofd, maar dat halen we wel weer in.