Half jaar alweer

Gister was het 26 maart.
Dit betekent dat Arno een half jaar op de wachtlijst staat. Toch wel weer een tijd. Alles is veranderd sinds de screening. Niet alleen de gezondheid van Arno, maar ook door het wachten is alles veranderd. We hebben vorig jaar maar liefst drie ziekenhuizen veelvuldig gezien. Hij heeft in alle drie de ziekenhuizen gelegen. Het is erg slecht met hem geweest. Hij heeft veel longbloedingen gehad en is 4 x in korte tijd geemboliseerd.
Ik ben momenteel elke dag een stukje van een scheurkalender aan het lezen van vorig jaar. Daarin stond 23 maart (dat was 2e paasdag vorig jaar) over het 'lijden'. Ik vond het erg moeilijk ermee geconfronteerd te worden, genoeg mee geconfronteerd geweest. Het is verdrietig om je partner te moeten zien lijden. Het fijne daaraan is dat hij op dat moment zo ziek is dat hij het niet doorheeft dat hij het zo zwaar heeft. Maar ik wel.. ik zie het wel...

We hadden de verwachting dat hij dit jaar wel getransplanteerd zou worden. Ik ben benieuwd. In die tussentijd staan we er helemaal klaar voor.
Fysiek is Arno veel sterker dan een paar maanden geleden. Hij heeft veel moeten inleveren in die tijd. Hij zit nu constant aan de zuurstof.
Vandaag vond hij het nodig om flink mee te lijden met zijn zus en is met ontzettend pijnlijke ribben opgestaan. Dit belemmert het hoesten en het lopen op de lopende band, maar houdt hem niet tegen. De ribben zijn dan ook niet gebroken.
Ik vind het moeilijk om op zulke momenten weg te gaan van hem, maar gelukkig ben ik toch even gegaan. Ik heb een brandertje gekocht en wat spullen, dus ik kan weer aan de slag.
Als het meezit ga ik morgen even in de tuin werken, want het wordt steeds mooier en mooier buiten. Zo nu ga ik de enorme karbonades bakken die ik gister bij Lindenhoff heb gekocht. Kunnen we flink van eten.
Nou allen tot de volgende keer.