Volgehouden

Het is 'm gelukt, hij heeft het volgehouden. Maar wel met de tong op de knieën. Arno heeft ontzettend veel pijn aan zijn onderrug. Dit wordt elke dag erger. Maar een paracetemol ervoor nemen wil hij niet. Zelfs niet op zijn verjaardag (vandaag) om toch even op pad te kunnen gaan. Ik heb zijn neus dicht moeten knijpen, want ik wilde niet weg zonder dat hij ze genomen had. Dat heb ik maar niet gedaan, maar genomen heeft hij ze wel. Maar vooralsnog beweert hij er geen baat bij gehad te hebben.

Natuurlijk gaat deze verjaardag toch wel gepaard met een fijn toekomstperspectief, dus ik moest een stukje sentiment maken/geven.

Arno heeft een prachtige kaart van zijn moeder en zijn zus gekregen, met de tekst: het leven lacht je toe van harte gefeliciteerd met je verjaardag!

De afkickweken van Arno

Vorige week maandag was Arno, na 7 weken gebruik, gestopt met de oxycontin pillen. Het gaf toch wel enige afkickverschijnselen na die 7 weken.

Nu, vandaag, is Arno 24 uur van de paracetemols af. Na 3 jaar lang 3x2 p.d. gebruikt te hebben... is hij er van af!!! Natuurlijk is het nog een beetje vroeg om te weten of het echt blijft lukken. Hij heeft vaak en veel last van zijn rug. Dat is een lastige plek, altijd al geweest. Ook zijn borstkas doet de laatste dagen van tijd tot tijd pijn.

De fysiotherapeut geeft hem niet echt rust. Hij moet 3x per week hard trainen, no mercy. (Hij heeft wat jaren geleden op de longafdeling in het UMC gewerkt, hoe toevallig.)

Hij weet goed hoe je moet trainen na een herstelperiode van een zware operatie. Het is behoorlijk zwaar, Arno ligt weer, als vanouds, kapot op de bank na de training. Zijn lichaam is wel wat blessuregevoelig, maar je ziet wel dat hij steeds sterker en sterker wordt. Hij ziet er gezond uit!

Maandag is hij weer naar het UMC geweest. Daar zijn 2 mede-ltx-ers weer gezien. (We zijn altijd behoorlijk benieuwd hoe het met hun gaat, maar als ik naar Arno kijk, heeft hij ook geen zin om een blog bij te houden in deze dagen.)

Het gaat goed met de gezondheid. Een hoge bloeddruk, dat proberen ze met wat pilletjes naar beneden te krijgen. Er zijn nog wat dingetjes die nu beginnen te gelden. Zijn mond is wat gevoelloos en heeft tintelingen, (vergelijkbaar bij een verdoving die aan het uitwerken is) daar gaat een neuroloog naar kijken. Hij heeft een kale plek achter op zijn hoofd, gelukkig zit lekker zijn haar daar overheen, maar toch even door de dermatoloog naar laten kijken. Beide tijdens de operatie gebeurd.

Al met al gaat het met zijn conditie beter. We hebben gister een broodje gegeten in Mijdrecht. (Verliest'ie bij een hap brood een noodvulling die in maart is gezet. Moet' ie morgen nog naar de tandarts ook. Ze zullen hem wel flink verdoven, haha, niet dus..)

Een tas gekocht bij Scapino voor oa de maandagen. Voor het eerst boven geweest in die winkel!!! Gewoon de trap op en een behoorlijk grote sportafdeling boven ontdekt.

Ik ben dus ook weer op pad. Ik heb ook nog een paar dagen pijn aan een oor gehad, maar nu is de ontsteking echt weg aan het gaan. Maar nog wel flink wat watten in mijn hoofd hoor. Ik geniet wel, maar zeker niet optimaal.

Vorig jaar ben ik begonnen met leuke dingen doen naast de dagelijkse misere. De momenten geplukt die leuk zijn op een dag, ik heb mezelf geleerd die leuke momenten weer te zien. Als de cavia's leuk deden, of de specht in de tuin was. Genoten van mijn ensembletje en een edelstenencursus gedaan. Zelfs in september een edelsmeden opleiding begonnen.

Ookal voelde ik vorig jaar de druk en ookal leef ik nu ook nog in een blur, ik pluk toch de vruchten ervan. Dus, gewoon ermee doorgaan en het wordt vanzelf allemaal beter. Voor de operatie was ik er zeker niet van overtuigd dat het beter zou worden, nu ben ik daar zeker wel van!!

Regina

Nog steeds niet opgeknapt

Na wat verkouden te zijn geweest is het overgegaan in bijholte-ontsteking. Dus ik ben nog steeds wel aardig ziekjes. Gister zijn we naar V&D gegaan en ondanks dat het super is dat we daar weer gewoon kunnen struinen met z'n tweetjes, stelden we al snel aan elkaar voor naar huis te gaan.

Met ieder een lekker broodje en een gebakje zaten we weer heerlijk op onze eigen bank. Arno heeft ook niet zo'n hele lekkere week. Ook een beetje half-half, veel moe en erg veel last van zijn temperatuur. Dan weer koud, dan weer warm, en ontzettend veel zweten 's nachts. Toch zijn zijn waardes goed (hij moet elke dag longfunktie blazen, zich temperaturen en zich wegen) en er zit zelfs verbetering in.

Het is erg saai, zoveel in huis te moeten blijven en niet veel te kunnen, maar goed, het is even niet anders.

Zie mijn borduurwerkje dat ik maak voor het kindje van mijn achternicht, dat voorzover af is. Dit is een geboortetegeltje voor .... we wachten af .....