Dag 10

Ik blijf jullie trouw elke dag schrijven, want jullie blijven ook trouw lezen. We hebben ook weer wat (telefonisch) contact en dat vind ik erg leuk, want we zijn benieuwd hoe het met jullie gaat.

Vannacht heeft Arno een slechte nacht gehad. Er is ons erg gewaarschuwd dat het 'two steps forward, one step back' zal zijn. Maar weetje, het gaat eigenlijk hartstikke goed, want wat wij het laatste half jaar ervaren hebben is 'one step forward, two steps back" . Dus het is erg genieten van de 'two steps forward'.

Ik moest schrijven dat hij een 'vet veel eten dag' had vandaag. Steeds maar honger. Hartstikke goed.
Hij heeft ook een soort van plaspil gehad, want hij weegt nu maar liefst 79 kg. Arme ziel ziet er niet uit met al dat vocht. Dikke voeten en bovenbenen en nu weer zijn knieen. Moet 'ie allemaal meesjouwen.


Arno is nu een paar krammetjes kwijt, dus komt er weer 1 hoor:

De plekken eromheen zijn schaafwonden, ook veroorzaakt door de operatie. Het verband zit om een drain. Aan zijn linkerkant onderaan zie je nog hechtingen van de linkerdrains. Morgen mogen de rest van de krammen eruit. Hij is eigenlijk wel een beetje trots op zijn wond (anders mocht ik het ook niet laten zien). We noemen het een oorlogswond, een veteranenwond. Hard gevochten, maar overwonnen.

Het ritueel van Arno bezoeken is voor mij niet nieuw, gewoon even een drukke tijd. Ik moest de laatste keer naar Den Haag heen en weer rijden, da's een stukkie verder. Dat gaat goed allemaal hoor.

Hij was vanavond wel een beeetje chaggerijnig. Hij doet veel meer, maar de ribben doen gelijk weer pijn. Moest 'ie ook nog in de stoel zitten vanavond.... Nou 't is omdat het voor het goede doel is ... maar wel even mopperen. Hij mag hoor, als ie het maar tegen mij deed en niet tegen de verpleging.

De moeder van Twan kwam nog even zwaaien, kijken of alles goed ging met Arno. Dat is wel erg leuk. Als Arno nou internet had, kon hij chatten met verschillende mensen. Komt allemaal.