Spanning

Wat zijn longbloedingen toch een crime. (Ja je moet er maar mee leven, ik heb vaak van die uitdrukkingen...)

Het ene moment heb je een vriend op bezoek en vertel je dat alles stabiel gaat ( dit was zondag) het andere moment heeft Arno een bloeding en staat alles op z'n kop. Het was geen erge bloeding maar ik hoopte op nog meer 'rustige' tijden. Want we hebben in 2008 heel wat op ons bordje gehad. Het was de laatste tijd al niet helemaal meer rustig, omdat het niet zo lekker gaat met m'n schoonzus. (Ze wil vast niet dat we daar ongerust over zijn, maar dat zijn we toch wel )

Oke het is even raak, jammer maar wie weet..

Het lukt een paar dagen, maandag heerlijk gewandeld en foto's gemaakt. Dinsdag naar edelsmeden ... daar had ik voor het eerst al niet zo heel veel zin in, want je gaat toch weg en wat gebeurd er met je mannetje in de tussentijd? Op de terugweg even binnendoor naar huis, wat een heerlijk weer en een prachtige natuur. Ik ben steeds weer verwonderd hoe prachtig de provincie Utrecht is. Midden in de randstad, vind je toch wel leuke rustieke plaatsjes.

Wel altijd onderweg met je mobieltje, natuurlijk.

Thuis aangekomen heb ik lekker samen koffie gedronken met Arno, eten gehaald, pakketje weggebracht, eten klaargemaakt, gedouchet, gegeten... eindelijk kan ik ploffen op de bank. Arno is heel moe, moet hoesten.... flinke longbloeding... Angst, paniek en onrust slaan meteen toe. Omdat ik de partner ben, hou ik me rustig, het overkomt hem! maar het kan niet anders dan dat je ermee bezig bent. Moeten we naar spoedeisende hulp? Weer dat hele riedeltje, dat urenlang duurt en dat je tijdens het wachten spijt gaat krijgen dat je gegaan bent. Moeten we nu helemaal naar Den Haag? Want daar is hij onder behandeling. Dat is een klein uur rijden.

'Oh Heer wat is wijsheid, wat te doen? U geeft wat ik aankan, maar ik had de indruk dat ik nog wat heeeel wat meer rust kon gebruiken....'

Nu gaan we een paar dagen door, onzeker, gewoon doorgaan tot het weer beter kan worden. Heel onzeker, want het is zo moeilijk te bepalen hoe wat waar, en Arno moet het allemaal zelf doen en alles alleen meemaken.

Morgen een poli-afspraak bij de longarts in Den Haag. Voor het eerst eindelijk Arno's zus bezoeken.

En dan HOPELIJK daarna heel lang uitrusten met weinig spanning...

Moet het wel met onze enige cavia goed gaan, want die kleine snoep is ook een beetje ziek.